پرتاب این راکت به همراه دو قلوهای 469 میلیون دلاری ماهگرد دو روز دیرتر از برنامه اصلی انجام گرفت زیرا وزش بادهای سریع در منطقه پرتاب و بازبینی اطلاعات مخزن سوخت راکت پرتاب در زمان تعیین شده را به تاخیر انداخت.
دوقلوهای مدارگرد ناسا که به اختصار "گریل" نامیده می شوند در نقطه ای قرار خواهند گرفت که هزار و 500 کیلومتر از زمین فاصله داشته و از کشش گرانشی خورشید و زمین در امان است. از این نقطه که این دو ماهواره که در تاریخ 31 دسامبر و اول ژانویه به آن خواهند رسید، نگاهی طولانی و آرام به کره ماه خواهند داشت.
این دو ماهواره به گونه ای طراحی شده اند تا بتوانند با دقتی بالا میدان گرانشی ماه را بررسی کرده و نقشه ای از آن فراهم کنند تا دانشمندان با استفاده از آن بتوانند به آنچه در زیر پوسته ماه نهفته است و اینکه آیا هسته ماه جامد، مایع و یا ترکیبی از هر دو است، پی ببرند.
انتظار می رود این نقشه ها از میدان گرانشی ماه در کنار اطلاعات به دست آمده از ماموریتهای آپولو در سالهای 1969 تا 1972 و همچنین مدلهای رایانه ای بتوانند جای بزرگترین قطعه گم شده پازل چگونگی تولد و تکامل قمر زمین را پر کنند. این کاوشگرها به گونه ای طراحی شده اند تا بتوانند پشت سر هم بر فراز قطبهای ماه پرواز کرده و نوسانات میدان گرانشی ماه را مشاهده و ثبت کنند.
گریلها که از طریق امواج رادیویی با یکدیگر ارتباط دارند، می توانند کوچکترین تغییرات در میدان گرانشی ماه به کوچکی یک میکرون، سطحی برابر سطح یک گلبول قرمز خون، را شناسایی کنند. عبور از فراز مناطق با جرم بالاتر سرعت ماهواره ها را افزایش داده و مناطق کم جرم تر باعث کاهش سرعت حرکت ماهواره ها خواهد شد.
محاسبات این دو ماهواره به اندازه ای دقیق خواهد بود که دانشمندان باید هزاران نوع از دیگر نیروها را نیز در نظر بگیرند، نیروهایی از قبیل فشار نور خورشید، تاثیر گرانشی دیگر سیاره ها و حتی تاثیر گرانشی کوتوله سفید پلوتو. دانشمندان بر این باورند زیرساختارهای ماه قطعات بزرگی از بقایای برخورد زمین و جرمی کیهانی به بزرگی مریخ بوده اند و از این رو در تلاشند دریابند تمامی این فرایندها بر روی ساختار داخلی ماه چه تاثیری داشته اند.
بر اساس گزارش رویترز، دانشمندان پروژه گریل انتظار دارند در کنار آشکار شدن تاریخ کره ماه، بتوانند یافته های خود را با دیگر اجرام کیهانی در سامانه خورشیدی و خارج مطابقت دهند.
