جرم یک ستاره ی نوترونی چقدر است؟ هرچه جرم آن بیشتر باشد کشش گرانشی به درون آن بیشتر است.اگر این کشش گرانشی به اندازه ی کافی زیاد شود.آیا ممکن نیست نوترون هایی هم که ستاره ی نوترونی را تشکیل داده اند خرد شوند؟
این پرسش در سال 1318 خورشیدی مورد توجه رابرت اپنهایمر فیزیکدان امریکایی قرار گرفت.او عقیده داشت که نوترون ها نمی توانند این وضع را تحمل کنند.اگر جرم جسم رمبیده شده بیش از2/3 برابر خورشید باشد در این صورت نه تنها با رمبش آن الکترون ها خرد
می شوند بلکه نوترون ها هم خرد می شوند.از این گذشته پس از آنکه نوترون ها خرد شدند دیگر چیزی نخواهد ماند که بتواند ار ادامه ی رمبش جسم تا مرحله ی صفر شدن جلوگیری کند
اگر جسمی که جرم آن بابر جرم خورشید است برمبد کشش گرانشی کل آن تغییر نمی کند بنابراین اگر از جسمی که درحال رمبش است دور باشید متوجه هیچ گونه تغییری نخواهید شد ولی اگر می توانستید بر سطح جسمی که در حال رمبش است باستید موضوع کمی فرق
می کرد.همچنان اگر رمبش ادامه می یافت به مرکز جسم نزدیکتر و نزدیکتر می شدید و بنابراین کششی نیرومندتر و نیرومندتر احساس می کردید.
می شوند بلکه نوترون ها هم خرد می شوند.از این گذشته پس از آنکه نوترون ها خرد شدند دیگر چیزی نخواهد ماند که بتواند ار ادامه ی رمبش جسم تا مرحله ی صفر شدن جلوگیری کند
اگر جسمی که جرم آن بابر جرم خورشید است برمبد کشش گرانشی کل آن تغییر نمی کند بنابراین اگر از جسمی که درحال رمبش است دور باشید متوجه هیچ گونه تغییری نخواهید شد ولی اگر می توانستید بر سطح جسمی که در حال رمبش است باستید موضوع کمی فرق
می کرد.همچنان اگر رمبش ادامه می یافت به مرکز جسم نزدیکتر و نزدیکتر می شدید و بنابراین کششی نیرومندتر و نیرومندتر احساس می کردید.
زمانی که براثر رمبش به مرحله ی کوتوله ی سفید می رسید.وزن 50 کیلوگرمی شما بیش از 10.000 تن می شد.وقتی که جسم به مرحله ی ستاره ی نوترونی می رسید وزنتان 14.000 تن می شد.اگر جسم به رمبش خود ادامه می داد واز مرحله ی ستاره ی نوترونی هم
می گذشت وزنتان از 14.000 تن هم بیشتر و بیشتر می شد
اثر جزر و مدی پیوسته شدیدتر و شدیدتر می شد سرعت گریز هم به همین نسبت بیشتر و بیشتر می شود
سرعت گریز اهمیتی خاص دارد.وقتی که جسمی می رمبد و مرحله ستاره ی نوترونی هم می گذرد سرعت گریز بیشتر می شود تا آنکه سرانجام از 30.000 کیلومتردرثانیه هم تجاوز می کند.وقتی که این اتفاق رخ می دهد نور امواج رادیویی پرتوهای ایکس و تابش های مشابه نمی توانند جسم را ترک کنندزیرا سرعت این تابش ها به اندازه ی کافی زیاد نیس.هیچ چیز دیگر هم نمی تواند از سطح چنین جسمی دور شود زیرا دانشمندان یقین دارند که سرعت هیچ چیزی نمی تواند از سرعت نور بیشتر شود.اگر نتواند از سطح چنین جسمی بگریزد هیچ چیز
دیگر هم نخواهد توانست
وقتی که جسمی به آن مرحله می رشد که دیگر نور نمی تواند ازآن بگریزد فاصله ی میان مرکز تا سطح آن را شعاع شوارتس شیلد می نامند.این فاصله نخستین بار به وسیله کارل شوارتس شیلد اخترشناس آلمانی محاسبه شد.
می گذشت وزنتان از 14.000 تن هم بیشتر و بیشتر می شد
اثر جزر و مدی پیوسته شدیدتر و شدیدتر می شد سرعت گریز هم به همین نسبت بیشتر و بیشتر می شود
سرعت گریز اهمیتی خاص دارد.وقتی که جسمی می رمبد و مرحله ستاره ی نوترونی هم می گذرد سرعت گریز بیشتر می شود تا آنکه سرانجام از 30.000 کیلومتردرثانیه هم تجاوز می کند.وقتی که این اتفاق رخ می دهد نور امواج رادیویی پرتوهای ایکس و تابش های مشابه نمی توانند جسم را ترک کنندزیرا سرعت این تابش ها به اندازه ی کافی زیاد نیس.هیچ چیز دیگر هم نمی تواند از سطح چنین جسمی دور شود زیرا دانشمندان یقین دارند که سرعت هیچ چیزی نمی تواند از سرعت نور بیشتر شود.اگر نتواند از سطح چنین جسمی بگریزد هیچ چیز
دیگر هم نخواهد توانست
وقتی که جسمی به آن مرحله می رشد که دیگر نور نمی تواند ازآن بگریزد فاصله ی میان مرکز تا سطح آن را شعاع شوارتس شیلد می نامند.این فاصله نخستین بار به وسیله کارل شوارتس شیلد اخترشناس آلمانی محاسبه شد.
