بقایای یک ابرنواختر بنام Simeis 147 بقدری در فضا گسترش یافته که تنها توسط تلسکوپ های بزرگ قابل مشاهده است. ولی چرا با تلسکوپی بزرگ؟ علت آنست که این سحابی وسعت بسیار زیادی دارد و قطر آن چیزی در حدود 3.5 درجه و یا در حدود 7 برابر قطر ماه می باشد. در واقع یکی از سحابی های بسیار کم نور در آسمان شب است. به همین دلیل ما نمی توانیم این سحابی را بطور کامل مشاهده کنیم، مگر بوسیله ی عکاسی و استفاده از فیلترهای مناسب.در عکسی که Davide De Martin در این هفته تهیه کرد، ما می توانیم این سحابی را از نمایی نزدیک مشاهده کنیم. رشته های پیچیده ی بقایای این ابرنواختر کم نور در حدود 160 سال نوری در فضا گسترده شده اند و تقریبا در فاصله ی 3900 سال نوری از ما واقع شده است. سن ظاهری این ابرنو اختر نیز در حدود 100000 سال است. در دل آن یک ستاره نوترونی چرخنده نیز وجود. این پالسار تنها چیزی است که از هسته ستاره اصلی برجای مانده.
در بررسی های جدید سن Semeis 147' حدود 30000 سال تخمین زده شد. همچنین پالسار تازه کشف شده ی آن در کاتالوگبا نام PSR J0538+2817 ثبت شد. شئی را تصور کنید که در هر ثانیه 7 بار به دور مدارش بچرخد ! چه اتفاقی ممکن است برای آن بیافتد ؟
در بررسی های جدید سن Semeis 147' حدود 30000 سال تخمین زده شد. همچنین پالسار تازه کشف شده ی آن در کاتالوگبا نام PSR J0538+2817 ثبت شد. شئی را تصور کنید که در هر ثانیه 7 بار به دور مدارش بچرخد ! چه اتفاقی ممکن است برای آن بیافتد ؟
در این حالت لایه های بیرونی ستاره ی منفجر شونده با سرعتی در حدود 10000 الی 20000 کیلومتر بر ثانیه به فضا پرتاب می شوند و امواج ضربه ایی با انرژی بسیار بالا از حود ساطع می کند. ابر نواخترها بر اساس طیفی که از خود ساطع می کنند، رده بندی می شوند. اگر در طیف، دارای خطوط برجسته هیدروژن باشند، در رده ی سوپرنوا های نوع II و اگر فاقد این خطوط باشند در رده ی سوپرنوا های نوع Ia قرار خواهند گرفت.
این رده بندی به سادگی مشخص می کند که لایه های بیرونی ستاره ( که اکنون به ابرنواختر مبدل گشته ) در گذشته دارای هیدروژن بوده است یا خیر؟ ابرنواختر نوع II در قلمرو ستارگان پرجرم قرار دارد در حالی که ابرنواختر نوع Ia بطورمشابه، بیشتر بوسیله ی سیستم های ستاره ای دوتایی کوتوله های سفید تولید می شوند. هنگانی که کوتوله سفید به حد چاندراسخار رسید رمبش یافته و منفجر می شود.
اما برای ابرنواختر نوع Simeis 147 چه رخ داده است؟ به گفته ی Rudolph Minkowski : با توجه به فرکانس دریافتی، دو نوع ابرنواختر وجود دارد . ابرنواختر نو I تقریبا هر 400 یا 500 سال و ابرنواختر نوع II هر 50 سال کهکشان ظاهر می شوند (البته با تقریب ) . اما ابرنواختر نوع II بسیار بیشتر از ابرنواختر نوع I رخ می دهد. در بررسی های اخیری که Dickel و McKinley بر روی فرکانس MHz 610.5 در نقشه ی مرئی ابرنواختر Simeis 147 انجام دادند، به این نتیجه رسیدند که مجموع چگالی های جریان نشان می دهند که تشعشعات ساطع شده احتمالا غیر حرارتی بوده و بطور باور نکردنی کهن هستند.
این رده بندی به سادگی مشخص می کند که لایه های بیرونی ستاره ( که اکنون به ابرنواختر مبدل گشته ) در گذشته دارای هیدروژن بوده است یا خیر؟ ابرنواختر نوع II در قلمرو ستارگان پرجرم قرار دارد در حالی که ابرنواختر نوع Ia بطورمشابه، بیشتر بوسیله ی سیستم های ستاره ای دوتایی کوتوله های سفید تولید می شوند. هنگانی که کوتوله سفید به حد چاندراسخار رسید رمبش یافته و منفجر می شود.
اما برای ابرنواختر نوع Simeis 147 چه رخ داده است؟ به گفته ی Rudolph Minkowski : با توجه به فرکانس دریافتی، دو نوع ابرنواختر وجود دارد . ابرنواختر نو I تقریبا هر 400 یا 500 سال و ابرنواختر نوع II هر 50 سال کهکشان ظاهر می شوند (البته با تقریب ) . اما ابرنواختر نوع II بسیار بیشتر از ابرنواختر نوع I رخ می دهد. در بررسی های اخیری که Dickel و McKinley بر روی فرکانس MHz 610.5 در نقشه ی مرئی ابرنواختر Simeis 147 انجام دادند، به این نتیجه رسیدند که مجموع چگالی های جریان نشان می دهند که تشعشعات ساطع شده احتمالا غیر حرارتی بوده و بطور باور نکردنی کهن هستند.
